GOUD
Vrijdag (27 april) hadden Christophe en ik net na de middag afgesproken. De inschrijving was vrijdagavond tussen 18u00 en 21u00 en gebaseerd op onze vorige trip naar Tours, dachten we dat we toch best voldoende op tijd vertrokken. Gelukkig maar! Opnieuw een file van een uur of twee rond de Franse hoofdstad ... . Blijkbaar hadden we toch iets met Tours... .
We arriveerden rond 20u00 aan het officiële hotel en konden meteen inschrijven. Op een kwartiertje was 't geklaard. Goed, dan op zoek gegaan naar de dojo. De site waar de dojo gevestigd was, bleek een groot sportcomplex te zijn met verschillende voetbalvelden, atletiekbanen e.d. meer; zelfs accomodatie was aanwezig. Wij hadden daar een kamer gereserveerd en sliepen dus op 100m van de dojo. Perfect!
Na de kamer geïnspecteerd te hebben zijn we opnieuw naar het centrum van de stad gereden om er iets te eten. De binnenstad ligt er proper en netjes bij, en we vonden makkelijk een gezellig resto'tje met een groot terras en dito wijnkaart. Ideaal dus... .
Tegen een uur of half twaalf arriveerden we op onze kamer.
Lekker geslapen, doch vroeg wakker. (Rond een uur of half zeven). Eerst een douche genomen en vervolgens beneden naar de refter. Daar konden we een ontbijtje nemen: wat toast, koffie en confituur; meer moet dat niet zijn. Aan de dojo was er nog niet veel beweging.
Tegen een uur of negen echter was het zeker dat we aan het juiste adres waren: de judoka's stroomden binnen. We herkenden de Portugezen en de Italianen uiteraard; verder ook enkele Franse judoka's die we het jaar daarvoor op de World Masters tegengekomen waren.
De loting was gunstig: we waren het 5° koppel in de kime-no-kata reeks, ongeveer in het midden (9 in totaal). Via de kleedkamer kwamen we in de dojo. Man, man, dik in orde! Links en rechts van een kleinere wedstrijdmat lagen er telkens 2 volledige wedstrijdtatami's. Alles verhoogd (en dus geveerd) tot een hoogte van ongeveer 80cm.
Prachtig! We oefenden een paar keer de kata, kwestie van de tatami wat te leren kennen. Na een half uurtje moest iedereen de tatami verlaten en konden we starten.
Het werd wachten tot wanneer het onze beurt was. Zenuwen begonnen wel wat parten te spelen op die manier. Christophe en ik zaten daar alleen. Meestal zijn onze vrouwen mee zodat we onze gedachten toch wat van de wedstrijd kunnen afhouden. Nu zaten we te kijken naar onze collega judoka's. Hier en daar toch wel verkeerde of slecht uitgevoerde tecknieken hoor. Het sterkte ons alleen maar.... Ons beurt: de kata verliep goed! Foutje bij tsuri age en yoko uchi, voor de rest leek ons alles goed verlopen te zijn. En ja, dat was ook zo. We werden eerste gerangschikt! Nog 4 koppels na ons. Mathematisch konden we dus nog steeds naast de prijzen vallen.
Het werd spannend hoor. Tijdens de demo's, bij foutjes keken Christophe en ik steeds naar elkaar en knikten. We wisten allebei dat een medaille eraan zat te komen.
We bleven eerste gerangschikt en mochten dus naar de finale-ronde! Onze eerste internationale podiumplaats was een feit. Enkel nog de kleur moest beslecht worden.
Een boel stress viel van ons af. Dit pakte ons niemand meer af! De finales waren voorzien rond 15u00; een tweetal uren wachten dus.... We besloten van een broodje te eten en wat rond te wandelen. Daarna gingen we naar de oefentatami (zaaltje naast de dojo) en oefenden wat ju-no-kata. Iedereen zat ons te bekijken omdat we een andere kata aan het oefenen waren. Grappig eigenlijk: we oefenden de ju-no-kata in functie van het examen 5° Dan.
Uiteindelijk begonnen de finales. Wij waren laatste aan de beurt in onze kata reeks en zagen onze concurrenten voor ons een goede kata doen; zeker de tweede in de ranking. We hadden onszelf wijsgemaakt dat dit een uitvoering was zoals alle andere demonstraties en trachtten geen rekening te houden met de finale-toestanden. En dat werkte. De demo verliep goed, iets minder vlot dan de voorronde, maar we bleken toch voldoende afstand te kunnen houden van onze tegenstanders.
De eerste plaats was een feit! Het deed enorm deugd. Onze eerste internationale medaille en dan meteen een eerste plaats. Zalig gevoel dat al dat oefenen eindelijk beloond werd. Jammer dat we het niet meteen konden delen met ons madammen, collega judoka's en vrienden. Maar dat zou wel later op de week 't geval zijn.... We kregen erkenning en felicitaties van de Fransen, Portugezen en Britten. Een zeer leuke ervaring.
Na de ceremonie en een douche keerden we snel naar de auto terug. We hadden nog een 600 km voor de boeg en we wilden eigenlijk zo snel mogelijk naar huis om onze medaille en ervaring van die dag te delen. Uiteindelijk kwamen we rond 23u30 veilig in Merelbeke aan als vermoeide, maar zeer tevreden judoka's!
Dirk De Maerteleire.
Terug